چقدر عجیبه

تا وقتی مریض نشی کسی برات گل نمیاره 

تا وقتی فریاد نکنی کسی به طرفت بر نمیگرده 

تا وقتی گریه نکنی کسی نوازشت نمیکنه 

تا قصد رفتن نکنی کسی به دیدنت نمیاد.

.

.

.

.

و تا نمیر ی کسی نمی بخشتت

جای خالی

 

عیده و امسال عیدی ندارم
گذاشتی رفتی عزیزم من بیقرارم
عیده و امسال تنهای تنها
به جای عیدی عزیزم
من تو رو میخوام

از وقتی رفتی غمگینه خونه
گریم میگیره با هر بهونه
رفتی و موندم با این همه درد
هرگز نمیشه فراموشت کرد

عیده و امسال عیدی ندارم
گذاشتی رفتی عزیزم من بیقرارم
عیده و امسال تنهای تنها
به جای عیدی عزیزم
من تو رو میخوام

اگر چه نیستی
یاد تو اینجاست
عشقت توی قلب ماهاست
هر جا که هستی
خدا به همرات
دعای خیر پشت و پنات! 

انتظار

چقدر زیباست که در اوج تنهایی و غم،

و نفرت و بد خواهی بعضی از دنیا پرستان،

کسی را داشته باشی که عاشقانه نامش را زمزمه کنی

و به شوق دیدنش هر روز پنجره ها را باز بگذاری

و هر وقت دلت خواست در فراقش گریه کنی

من منتظرم

مثل افق که هر سپیده منتظر آمدن آفتاب است

مثل کبوتری نا آرام

که برای اولین بار انتظار را در آشیانه تجربه می کند

مثل عاشقی که منتظر نامه دلدار است

مثل چشم ماه که هرشب برای دیدن تو بیدار است

میان من و تو که صمیمانه دوستت دارم

               فقط چند شاخه گل بنفشه فاصله است 

آداب دعا کردن

تو کیستی

 

تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم
شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم
تو کیستی که من از موج هر تبسم تو
بسان قایق سر گشته روی گردابم
من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه
چه کرد با دل من آن نگاه شیرین آه
تو دوردست امیدی و پای من خسته است
چراغ چشم تو سبز است و راه من بسته است
تو آرزوی بلندی و دست من کوتاه
مدام پیش نگاهی مدام پیش نگاه
چه آرزوی محالی است زیست با تو
مرا همین بگذارند یک سخن با تو